نوازش

تعریف نوازش:

نوازش واحدی از شناخته شدن است. ما نیاز داریم که در روابطمان دیده شویم و فردیت ما ( آنچه که هستیم ) از طرف فرد مقابلمان بازخورد دریافت کند. نوازش یکی از نیازهای اساسی انسان است و نوازش شدن نیاز ما را به ارتباط و عزت نفس تامین می کند.

چرا گاهی نوازش پذیرفته نمی شود؟ اگر دیگران ما را نوازش می کنند چرا آنرا نمی پذیریم؟

پاسخ: زیرا خودمان را لایق نوازشی که به ما داده شده است نمی دانیم و دلیل آن به خویشتن پنداره یا تصویر ذهنی ما از خود مربوط است. اینکه ما تصویری از خودمان از جنبه های جسمانی، ذهنی، عاطفی هیجانی، اجتماعی، عملکردی، هوشی و … در زمان کودکی می سازیم که این تصویر در بزرگسالی نیز می تواند تحت تاثیر عوامل ایجاد کننده اش قرار گیرد.

اگر تصویر ذهنی ما کمتر یا بیشتر از آنچه که هستیم باشد نوازشها نامتناسب با واقعیت ما می شود بنابراین نوازشها را فیلتر می کنیم.

اگر فردی خودش را ناخوب بداند اما دیگران به دلیل خوبی هایی که در وجود آن فرد تشخیص داده اند او را نوازش کنند، فرد مورد نظر نوازش را

نمی پذیرد چون میزان نوازش بیشتر از از چیزی است که انتظار دارد.

همچنین اگر فردی رفتار جاه طلبانه یا خودشیفتگی داشته باشد نوازشی دریافت نمی کند و می رنجد.

در ادامه دکتر بابایی زاد توضیح می دهند که چطور می شود که نوازش نمی گیریم و این موضوع را از دیدگاه پیامهای والد درون به کودک درون بررسی می کنند. اینکه گفتگوی درون چیست و در سطح خودآگاه چه اتفاقی می افتد؟

برای مشاهده ادامه مطلب کلیک کنید

انتقاد سازنده

انتقاد سازنده ، ما را نسبت به خودمان آگاه تر می کند و اگر  قدرت درک این نکته را داشته باشیم می تواند سبب رشد و پیشرفت ما شود .

وقتی تعداد بازخوردهای منفی ( در قالب انتقاد سازنده ) که از افراد مختلف می گیریم بالا باشد نشان می دهد که حتمن چیزی هست که دیگران می بینند و متوجه ی آن می شوند ولی ما یا نمی دانیم یا انکار می کنیم.

در ادامه به طور خلاصه به شرایط انتقاد کردن و همچنین مواجه شدن با انتقاد می پردازیم.

اگر کسی از انتقاد دچار پریشانی حال شود نشان می دهد که این فرد  چندان رابطه ی خوبی با خودش ندارد و چشمش به دهان دیگران است که چه می گویند .

در حالت تایید طلبانه  فرد نیاز به تایید دیگران دارد که نشان می دهد او از درون خودش را قبول ندارد.

حالت دیگر ، جنبه ی  خودپسندانه است. در حالت خودپسندی،  فرد به ظاهر خودش را قبول دارد و غروری در درون خود  نسبت به آنچه که هست حس می کند که این غرور مثل آینه ی ترک خورده است و هر لحظه امکان دارد بشکند. پس باید از وجود ترک خورده ی خود که نشانه ی نا خوب بودن است مراقبت کند. این فرد نیز در مواجهه با انتقاد منفی دچار پریشانی می شود. در واقع وقتی که کنترل ما بیرونی باشد ما نقد پذیر نمی شویم و دچار اضطراب می شویم چون خودمان را قبول نداریم.

برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید

تغییر از فاز منفی به مثبت

افکار ما رفتارمان را به ما دیکته می کنند. خلق و خو، واکنشها و رفتارها، تصمیمات و چشم انداز ما تحت تاثیر افکارمان قرار دارند.

تفکر منفی می تواند احساس منفی را در فرد به وجود بیاورد اما با تفکر مثبت می توان باورهای قدیمی و منفی را نسبت به خود تغییر داده و سعی کنیم تا باور مثبت و درستی نسبت به خود داشته باشیم. در ادامه چند راه برای تغییر از فاز منفی به مثبت پیشنهاد داده شده که امیدوارم مفید واقع شود.

تغییر از ثروتمند بودن به رفاه نسبی داشتن:

طبق مطالعات مدرسه کسب و کار هاروارد (۲۰۰۹)” زمانی که نیازهای اساسی و اولیه انسان (طبقه اول هرم مازلو) برآورده نشده باشد همبستگی بین شادی و میزان درآمد نیز بالا است ” که از نظر من می تواند منطقی به نظر برسد.

اما سوال اینجاست که اگر در زندگی رفاه نسبی وجود داشته باشد ( در همان سطح اول و دوم هرم مازلو)  چرا باز هم بسیاری از مردم معتقدند که شاد بودن آنها بطور صد درصد تحت تاثیر پول و ثروت است؟

چرا بسیاری از ما هیچگاه از آنچه که داریم راضی نیستیم و یا به عبارتی چرا همواره مادیات نقش اصلی را در شادی ما بازی می کند  و برای خوشبخت بودن نیازمند اتوموبیل مدل بالاتر، خانه بزرگتر، لباسهای مارک دار، جواهرات و … هستیم. یا حداقل این افکار از ذهنمان می گذرد و خوشبختی خود را وابسته به اگرها و تحقق آرزوهای مادی خود می دانیم؟

خوشبختی یعنی جان و سلامتی من در خطر نیست. یعنی داشتن خانواده ای پشتیبان، تلاش برای راکد نبودن، کسب شعور و معرفت از تحصیلات، کسب تجربه و مهارت ، خوشبختی یعنی در کنار هم بودن یعنی رشد.

 برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید